Sevgili Robert,
Bu akşam senin en çok sevdiğin şey olan ayakkabıları giyip sahaya çıkarak çimlerin üzerinde 90 dakika mücadele etmek hiç de kolay olmayacak. Ölümüne hala inanamıyoruz. Çünkü, ölümün bizi sözsüz, çaresiz bıraktı ve ne yapacağını bilmez duruma soktu. O korkunç haberi aldığımızda adeta felç olduk. Üzüntümüzü söze dökecek kelimeleri bulamadık. Hemen ardından futbol oynayacak durumda değildik. Günlük yaşamımıza adapte olamadık. Hepimizin bu olayı sakin bir şekilde idrak edebilmek için zaman ihtiyacı vardı. Ama belki de bu durumu asla tam anlamı ile idrak edemeyeceğiz.
Uzun süre birlikte oturarak senin düşündük. Birlikte sessiz kaldık, birlikte ağladık ve birlikte cevaplar aradık. Ancak karşılaştığımız sadece sorular oldu. Bizi meşgul eden bitmez sorular.
Neden sana yardım edemedik. Neden bize problemlerini anlatamadın ve anlatmak istemedin?
Neden sporda ve toplumda hastalıkları paylaşmak bu kadar zor.
Bu olayın ardından sen bizimle iken çok yalnız ve kimsesiz olduğunu düşünmek, hayatta bir maçtan çok daha fazlasını kaybedebileceğin korkusunu yaşadığını bilmek, senin hayatta hepimizden çok daha fazla şeyin derdinde olduğunu anlamış olmak öylesine acı verici ki.
Ölümün ise öylesine anlamsız ki.
Ancak şunu bil ki, biz yine her zamanki gibi iyi futbol oynayıp başarılı olma uğraşında olacağız. Ancak futbolda ön yargıya ve ayrımcılığa yer olmadığını da göstermek için elimizden geleni yapacağız.
Senin yokluğunu, stadyum yolunda, soyunma odasında, ceza sahasında hissedeceğiz. Çünkü sen alışılmışın dışında bir kaleci idin. Bundan daha fazlası, çok değerli bir insandın.
Bugün Almanya için oynayacağız. Almanlar için oynayacağız. Ama her şeyden önce senin için oynayacağız. Bizi her zamankinden çok daha fazla yakınlaştıran arkadaşımız için oynayacağız.
Biz bir takımız. Ve sen bu takımın her zaman bir parçası olarak kalacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder